του Γυμνασίου Αμφιπαγιτών – Ανδρέας Κάλβος σχετικά με την αναστολή λειτουργίας του «Χαμόγελου του Παιδιού» Μαγουλάδων Κέρκυρας
Εκφράζουμε την βαθύτατη θλίψη και οργή μας για την αναστολή λειτουργίας του «Χαμόγελου του Παιδιού» της Χαμηλής Μαγουλάδων. Θεωρούμε ότι ο βίαιος ξεριζωμός (διότι περί αυτού πρόκειται) των ήδη κακοποιημένων παιδιών από το μοναδικό σπίτι που γνώρισαν ποτέ θα έχει τρομακτικά αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία τους και την μελλοντική ζωή τους.
Το «Χριστουγεννιάτικο δώρο», δηλαδή, η αιφνίδια και παντελώς παράλογη απομάκρυνση των παιδιών από το σχολείο, τους συμμαθητές με τους οποίους γνωρίζονται από το νηπιαγωγείο, τους φίλους και δασκάλους, όλους αυτούς οι οποίοι αποτελούσαν τόσα χρόνια την οικογένειά τους με την ευρύτερη έννοια, αποτελεί τον ορισμό της αντιπαιδαγωγικής προσέγγισης και καθιστά φανερό και στον πιο καλοπροαίρετο, ότι σε καμία περίπτωση η παράλογη νομοθεσία που έχει θεσπίσει το υπουργείο και η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στο κλείσιμο των δομών, δεν γίνεται για το καλό των παιδιών ή για την βελτίωση της ζωής και διαβίωσής τους.
Δεν υπάρχει παιδί που θα δει το σπίτι του να ακυρώνεται, να γκρεμίζεται και θα νιώσει καλύτερα ή θα μακαρίσει την τύχη του. Δεν υπάρχει παιδί που θα απομακρυνθεί στα μέσα της χρονιάς από το σχολείο του, χωρίς την οικογένειά του και δεν θα νιώσει το απίστευτο βάρος της ανασφάλειας και του άγχους της προσαρμογής στην ψυχή του.
Ως εκπαιδευτικοί της σχολικής μας κοινότητας θεωρούμε αδιανόητο να αποδεχτούμε την αναγκαστική απομάκρυνση των μαθητών μας και να ξαναβρεθούμε στις σχολικές μας αίθουσες με τα θρανία και τις καρέκλες τους άδειες. Τα παιδιά αυτά ήδη μόνο με την είδηση της επικείμενης απομάκρυνσής τους αισθάνονται ότι ο κόσμος τους γκρεμίζεται. Δεν «παίζουμε» με τον ευαίσθητο συναισθηματικό τους κόσμο. Ακόμα και αν παραμείνουν, το τραύμα (φόβος, ανασφάλεια, εκκρεμότητα) ήδη έχει συντελεστεί και υπάρχουν υπεύθυνοι γι αυτό.
Αν για κάποιους τα παιδιά του Χαμόγελου και κάθε κακοποιημένο παιδί είναι στατιστικό νούμερο ή απλά ένα πρόβλημα προς επίλυση , για όλους εμάς είναι πρόσωπα, έχουν όνομα, ιστορία, έχουμε οι συμμαθητές τους κι εμείς κοινή , καθημερινή ζωή και αποτελούν μέρος της ζωντανής λειτουργίας του σχολείου. Σε ένα σχολείο τα παιδιά φεύγουν, όταν ολοκληρώνουν την φοίτησή τους σε αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πολιτικές αποφάσεις τα τιμωρούν με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος(ποινή).
Αναρωτιόμαστε:
• «Ευρωπαϊκές προδιαγραφές» χρειάζονται όλα τα καταρρέοντα σχολεία της χώρας αλλά καμιά μέριμνα από το ΥΠΑΙΘ και καμία επένδυση από την κυβέρνηση δεν δρομολογείται.
• Μαθητές μας ,παιδιά του Χαμόγελου του παιδιού , είναι αδέλφια πολυμελών οικογενειών. Ποιος εγγυάται ότι αυτά τα παιδιά θα συνεχίσουν να ζουν μαζί ;
• Ποιος θα παρακολουθήσει την πορεία τους και θα ελέγχει την ευημερία τους ; Ποιος αναλαμβάνει την συνεχή ψυχολογική τους στήριξη και την προστασία των προσωπικών τους στοιχείων;
• Ποιος θα ελέγχει τις ανάδοχες οικογένειες και το ευρύτερο περιβάλλον τους;
Ως εκπαιδευτικοί και γονείς, ως πολίτες μιας κοινωνίας, η οποία έχει καθήκον και υποχρέωση να προστατεύει τα παιδιά και ακόμα περισσότερο τα πιο ευάλωτα :
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
• Τα παιδιά , οι μαθητές μας του «χαμόγελου του παιδιού» να παραμείνουν στο σπίτι και στο σχολείο τους.
• Αποκλειστικά δημόσιες δομές, άμεσες προσλήψεις με ειδικευμένο προσωπικό και νομοθετικό πλαίσιο πραγματικής προστασίας και ασφάλειας.
